مشگین شهر -موئیل -شابیل . روز دوم سفر دور سبلان

صبح ساعت 7 خانه را تحویل رادیم و راهی شدیم . دو سناریو در نظر داشتیم . اول اینکه با توجه به بارندگی صورت گرفته و احتمال گل آلود بودن مسیر های ییلاق ريال برای رسیدن با شابیل مسیر جاده آسفالته را از میان باغ های مشگین شهر و در امتداد شیروان دره سی ادامه دهیم . دوم اینکه مسیر از قبل طراحی شده از سمت قینرجه و موئیل در جاده های ییلاقی تا شابیل را پیش بگیریم . ریسک شیرینی کردیم و دومی را برگزیدیم . در این مسیر می توان از پل معلق مشگین شهر نیز بازدید کرد . در خصوص این پل تصاویر و توضیحات در اینترنت زیاد است و جستجو در مورد آن را به خواننده وا می گذارم.

پل معلق مشگین شهر - صبح زود بازدید کردیم .
پل معلق مشگین شهر - صبح زود بازدید کردیم .
به سمت قینرجه حرکت کردیم . مسیری حدودا 20 کیلومتری که مشگین شهر را به روستاهای موئیل و قینرجه می رساند ، مسیر طلایی آبگرم های ایران است . در این مسیر بیش از 20 مجتمع آبگرم فعال وجود دارد و با توجه به ظرفیت های طبیعی موجود ، تعداد آنها به سرعت در حال افزایش است . شاید سفرهایی به سرعین داشته اید . سرعین شهری است که آبگرم زیاد دارد . شهری در احاطه مجتمع های کوچک و بزرگ آب معدنی که در آن جز حال و هوای آبگرم چیز دیگری نیست . بریا طبیعت دوستان این فضاها زیاد جذاب نیست . آنها را به دیدن آبگرم های مشگین شهر دعوت می کنم که در دل طبیعت ایجاد شده اند و زیبایی های طبیعی ، آنها را احاطه کرده است .

مسیر تا خود قینرجه یا موئیل سربالایی است . تقریبا یکدست . برخی جاها کمی بیشتر می شود و با سنگینی بار و بندیلی که روی ترک دوچرخه بسته ایم نمی شود رکاب زد . بالا می رویم و حدود ساعت 1 است که به اول مسیر فرعی می رسیم . این مسیر ییلاقی ، قبل از روستای موئیل از جاده اصلی منشعب می شود . مسیر زیاد قابل تشخیص نیست و اگر جی پی اس مسیر را نداشته باشید شاید نتوان پیدا کرد مگر با پرس و جو از محلی ها . البته محلی ها خودشان هم زیاد از مسیرهای عشایری آگاه نیستند . نیسان های عشایر بهترین راهنماها در این نوع مسیرها هستند چون کم و بیش همه این مسیرها را رفته اند و دیده اند . مسیر مورد نظر ما از پشت آبگرم یئل سویی جدا می شود . اول مسیر نسبتا صاف و هموار و تخت است . ولی زیاد طول نمی کشد که در اولین پیچ سربالایی سنگین گریبانمان را می گیرد .

اول جاده ییلاق
اول جاده ییلاق
به سربالایی جاده که می رسیم ظهر گذشته است و هنوز ناهار نخورده ایم . از یکی از زنان عشایر که در کنار چادرش ایستاده است می پرسیم تا شابیل چقدر راه است می گوید راه زیاد دارید باید بروید . می گوییم چقدر دیگر بالا برویم م می گوید تا خدا . خدا را می کشد و معلوم است که راه سنگینی در پیش داریم . جلوتر دم یکی از چادرها ، درخواست آب می کنیم . قمقمه هایمان را پر می کنند . عبدالله از زن عشایر می پرسد شیر هم دارید ؟ قبل از اینکه جوابی بشنود می گوییم وسیله برای پختن شیر نداریم که . ول کن . زن عشایر می گوید کمی صبر کنید . در حال دوشیدن گوسفندانیم . خودم می پزم . و برایمان سفره ای پهن می کند اعیانی . نان و شیر و شکر در دامان طبیعت با منظره ای زیبا از کوه سبلان و با بوی آویشن کوهی . ناهار را می خوریم و بعد از استراحتی کوتاه راهی می شویم . البته پول ناهار را حساب می کنیم . این ناهار در اینجا خیلی با ارزش تست . اگرچه عشایر منطقه چشم و دل سیرند و برای داده هایشان چشم داشتی ندارند ولی باید طوری تعامل کرد که مسافر بعدی هم به راحتی در خانه این قوم میهمان نواز را بزند و این سفره برقرار باشد .

نمایی از سبلان در مسیر ییلاق
نمایی از سبلان در مسیر ییلاق
بعد از سربالایی های سنگین ، طبیعت سورپرایز خود را برایمان رو کرد . دشتی پر از گل های زرد رنگ . دریاچه ای کم عمق ولی بسیار زیبا که دورتادور آن را این گل های زرد پوشانده بودند . در بالادست تصویر سبلان بود و در پایین دست ، نمای زیبایی از باغ های مشگین شهر دیده می شد . خانواده ای چادر خود را در کنار آب و قبل از دریاچه برپا کرده بودند . خوش و بشی کردیم و به گرمی از ما استقبال کردند . استراحتی نسبتا طولانی در این دشت پر گل داشتیم و تصاویری که به یادگار برداشتیم .

دشت پر گل
دشت پر گل

با فاصله نه چندان زیادی به دشت گل زرد دوم رسیدیم . قسمت های از مسیر ، بعد از دشت ، سنگلاخی بود با سنگ هایی بسیار بزرگ که به نظر می رسید نیسان هم به سختی بتواند از آن عبور کند . رد ماشین ها هم کم رنگ تر بود . بطوری که بعضی جاها که رشد علف ها بیشتر بود ، رد ماشین ها پوشیده شده بود . حتما باید از مسیریاب برای این منطقه استفاده کرد .

مسیر بعد از دریاچه دوم به شدت سنگلاخی است
مسیر بعد از دریاچه دوم به شدت سنگلاخی است
دشت گل زرد دوم با نمایی زیبا از کوه سبلان
دشت گل زرد دوم با نمایی زیبا از کوه سبلان
به شابیل که نزدیک تر می شدیم تابلوی سازمان حفاظت محیط زیست که ورود به محیط زیست خرس قهوه ای و حیوانات دیگر را هشدار می داد توجهمان را جلب کرد . تلاشمان را بیشتر کردیم تا حداقل از ترس مواجهه با خرس قهوه ای ، قبل از تاریکی هوا به شابیل برسیم .

آخرین بلندی قبل از شابیل ، نمایی از شیروان دره سی دارد . نمایی که در آن دیواره های پر ابهت این دره از دور ولی واضح دیده می شود . بعد از آن مسیری سرازیری است که به آبگرم شابیل ختم می شود . از محلی که راه با مسیر پناهگاه تلاقی میکند باز مسیر بهتر مسی شود و راه کاملا مشخص . فقط باید توجه داشت که مسیر سربالایی به سمت پناهگاه است و مسیر سرپایین را باید به سمت شابیل ادامه داد .

رسیدیم آبگرم شابیل
رسیدیم آبگرم شابیل
در شابیل اتاقی از همین اتاق هایی که در شکل بالا دیده میشود را به قیمت 40 تومن کرایه کردیم . وسائل را گذاشتیم و تنی به آب گرم شابیل زدیم . بسیار عالی و دلچسب بود . در این فصل سال اینجا چندان شلوغ نیست و زمانی که ما رفتیم ساعت از 10 شب هم گذشته بود و اندک مسافرانی که بودند ف همه رفته بودند و آب گرم در اختیار خودمان بود . تا پاسی از شب ، گرد راه شستیم و خستگی در کردیم . شب را استراحت مفصلی داشتیم تا صبح انشالله زود به جاده بزنیم .