Leie wandeling Gent

In de film ''ManZktVrouw'' is er een scrabblescène opgenomen. Daarvoor werd een echte Scrabble club gebruikt. Normaal spelen de leden van Scrabble Club Homerus Gent hun wedstrijden in het zaaltje van Café Sint Elooi aan de Antwerpse Steenweg. Maar vandaag zijn de leden op post in een prachtig zaaltje aan de rand van het Gentse Citadelpark. Alle figuranten van deze scène zijn dus échte, doorgewinterde Scrabble-spelers voor wie de driedelige Van Dale geen geheimen heeft.

Auteur:

In een charmant, rustig deel van het historische hart van Gent bieden we boven onze kunstgalerie een exclusieve studio voor 1 pers. en een flat voor 2 pers. aan. Met oog voor detail is de inrichting een fascinerend samengaan van designobjecten, uit de collectie van de galerie, en vintage. De studio (1ste verd.): een kleine ontbijtkeuken en een aparte badkamer met douche en toilet, op de vloer: ecologisch linoleum. De flat (2de en 3de verd.): een slaapkamer met een tweepersoonsbed (Auping, met orthopedisch matras) en apart toilet, op de vloer: ecologisch bamboe (3de verd.). Op de 2de verd.: een leefruimte (parket), een badkamer met douche en toilet en een ingericht keukentje voor het bereiden van lichte maaltijden. De huur is inclusief: (wireless) Internet, water, verwarming, handdoeken en beddengoed, wekelijkse schoonmaak, senseo koffie- en theeapparaat. Bij aankomst is de koelkast gevuld met dranken en Belgische chocolade. Roken is nergens in het gebouw toegestaan.

Auteur:

De grijze pilaren die in het midden van de Volderstraat te zien zijn, komen je wellicht bekend voor. Je kunt ze niet meteen plaatsen? Wel, waren ze ingepakt geweest met hesp, je had ze zonder problemen kunnen thuisbrengen. In het voorjaar van 2000 werden ze in het kader van de tentoonstelling ‘Over the edges’ van Jan Hoet versierd met Gentse Gandaham. Dit werk van Jan Fabre haalde uitgebreid het nieuws en kende zowel voor- als tegenstanders. Natuurlijk zijn de pilaren er ook om de Aula van onze universiteit te onderstutten.

Auteur:

De Sint-Niklaaskerk in de Belgische stad Gent, aan de Korenmarkt. Het kerkgebouw is toegewijd aan Nicolaas van Myra en een goed voorbeeld is van de Scheldegotiek. Uniek is de vieringtoren, meer specifiek een lantaarntoren, die het transept verlicht en, voor de Lage Landen, de luchtbogen van het hoofdkoor. De toren heeft een hoogte van 76 meter.

Oorspronkelijk stond hier een romaanse kerk uit omstreeks 1100. Het bouwen van deze kerk was een initiatief van de Sint-Pietersabdij. De Sint-Baafsabdij besloot daarop tot het bouwen van de Sint-Michielskerk op de rechteroever van de Leie. Een eerste gebouw brandde af in 1120, een tweede werd na 1200 afgebroken.


Auteur:

Als je op de Sint-Michielsbrug staat, kijk dan goed in het water van de Leie of je geen loden kist ziet. Volgens een Gentenaar, Luc Paquet, zou het paneel van de Rechtvaardige Rechters in de Leie liggen, in een loden kist, vlak bij de Sint-Michielsbrug. In de nacht van 10 op 11 april 1934 verdwenen twee panelen van het Lam Gods, het meesterwerk van de gebroeders Van Eyck, uit de Vijdtkapel. Eén paneel werd teruggevonden, het tweede is nog steeds vermist. In de loop der jaren doken verschillende - al dan niet geloofwaardige - theorieën over de vindplaats op. Als daders duidt Luc Paquet de broers Frans en Karel Coppejans aan. Paquet was ooit getrouwd met een achternicht van die broers. Volgens Luc Paquet verborgen de broers Coppejans het Lam Gods voor de Duitsers tijdens de wereldoorlog, en Frans Coppejans had toegang tot de Vijdtkapel, omdat hij regelmatig de staat van het kunstwerk controleerde. Volgens Paquet ontdekte men in Duitsland dat onder de verflaag van 'De Rechtvaardige Rechters' een geheim verborgen zat, het Geheim van de Tempeliers: Christus was niet de kruisdood gestorven. Omdat dat geheim nooit mocht uitlekken, werd in de loge een plan gesmeed. De broers Coppejans stalen de panelen gewoon zelf, en gingen er te voet mee naar kunst- en architectenbureau Bressers in de Hoogstraat, met achteringang aan de Theresianenstraat. In het Sint-Elisabethbegijnhof werd bij lood- en kopergieterij Melis een loden kist gemaakt, die met de stootkar van Karel Coppejans werd vervoerd. Bedoeling was het paneel in een loden koffer in een praalgraf in de Sint-Baafskathedraal te verbergen. Twee oudere vrouwen zouden getuige zijn geweest van het nachtelijke gesleep met de stootkar. De Sint-Michielsbrug bleek een te zware opgave, dus was het plan om onder de brug door naar de brug aan de Hooiaard te gaan. Maar de helling omlaag vlak naast de Sint-Michielskerk was ook te steil, de kar knalde tegen de kademuur, en was kapot. De broers konden dus niet meer verder, en zagen als enige oplossing: de Leie. Daar zou de loden kist nog steeds liggen.

Auteur:

Achter de toog van de Hotsy Totsy stond de meest legendarische barmoeder uit de hele stad: Motte Claus! Deze dame die ook het Geuzenhuis runde, was de schoonzus van Hugo Claus, bezielster van de Hotsy Totsy en fulltime rolmodel voor menig Gentse deerne. Menig bekende Gentenaar kwam en komt hier over de vloer. Jan Hoet was er eentje van.

Auteur:

Hotel de Flandre ligt in het historische centrum van Gent. Het biedt u stijlvolle kamers en een gezellige lounge in een 19e-eeuws gebouw. Het is de ideale uitvalsbasis voor uw stadsbezoek en biedt luxe accommodatie. Het design is een mix van oud en nieuw, en de kamers bieden een rustige setting voor uw (zaken)verblijf. 's Ochtends wordt u wakker met de geur van vers gebakken brood. In de lounge van het hotel kunt u genieten van een kop koffie of een Belgisch biertje.

Auteur:

Het Belfort fungeerde als uitkijktoren en werd vrolijk bevolkt door een handvol wachters en schalmeiers. In geval van brand of ander gevaar moesten deze mannen de stormklok luiden, met name de Klokke Roeland. De wachters werden later stuk voor stuk door stenen exemplaren vervangen. Je kunt er nog een viertal zien staan op de hoeken van het Belfort, ter hoogte van het uurwerk. In de volksmond werden deze illustere figuren de ‘gemeentenaarkes’ genoemd, omdat ze het symbool waren van het vroegere Gemeentekrediet. Een populairdere benaming is evenwel ‘de kannenschijters’. De reden daarvoor zou de volgende zijn: de onverdroten kerels die er de wacht hielden, moesten zo’n dikke 200 trappen beklimmen alvorens ze op post waren. Daar aangekomen begon het lange wachten... Omdat de shiften die ze moesten draaien soms wel het klokje rond gingen, kon het voorvallen dat een of meerdere mannen met een volle blaas te kampen kregen. Aangezien het tegen de beroepsethiek indruiste de post te verlaten en omdat het ook bijzonder onverantwoord was om met een gespannen blaas 200 trappen naar beneden te lopen, vlug het gevoeg te doen om vervolgens weer 200 treden te trotseren (tegen de tijd dat men terug op post was, kon de helft van de stad platgebrand zijn), kregen de wachters aan het begin van hun werkdag een lege kan mee naar boven. Tegen de tijd dat ze de begane grond weer bereikten, was de kan al vaak niet meer zo leeg... Vandaar de benaming ‘de kannenschijters’.

Auteur:

Wanneer je het reliëf boven de poort aandachtiger in ogenschouw neemt kun je vaststellen dat het hier een licht erotische afbeelding betreft. Je ziet een gehurkte man met een baard die vol overgave aan de goedgevulde borst van een jonge deerne aan het zuigen is. De man met de baard is Simon en hij zou ergens in een Grieks verleden hebben geleefd. Hij was één van de vier leiders van een volksopstand tegen de koning. Hij werd tot de hongerdood veroordeeld. Het enige privilege dat de gevangenen nog hadden, was dat ze dagelijks één bezoeker mochten ontvangen in hun cel. Simon kreeg elke dag visite van zijn dochter Pero. Alvorens het meisje haar vader mocht zien, werd ze zorgvuldig door de cipiers gefouilleerd om te voorkomen dat ze etenswaren mee naar binnen zou smokkelen. Na verloop van tijd zagen drie van de vier veroordeelden er niet al te best meer uit maar Simon blaakte van gezondheid. De cipiers besloten bij het volgende bezoekje van Pero door het sleutelgat te loeren. Pero was nog niet goed en wel binnen in haar vaders cel of ze ontknoopte haar bloes en bood haar vader de borst aan. Simon was namelijk een aantal weken voordien opa geworden. Zijn dochter had een kindje gebaard en had moedermelk in haar borsten. Op die manier had zij haar vader al die tijd in leven gehouden. Compleet ondersteboven haastten de cipiers zich naar de koning om hem het verhaal uit de doeken te doen. De vorst, op zijn beurt een man met een goed hart, was zo ontroerd door het verhaal dat hij besloot Simon van zijn straf te ontslaan. En allen leefden ze nog lang en gelukkig... Ter verduidelijking, het betreft hier wel degelijk een 'mammelokker' en geen 'mannenlokker'. In het Middelnederlands gebruikte men sneller een 'mamme' dan een borst en 'lokte' men eerder dan men zoog.

Auteur:

Het Gravensteen: nergens anders ter wereld staat een massieve burcht als deze middenin het stadscentrum. Wie Gent bezoekt zonder het in 1180 opgetrokken Gravensteen binnen te gaan, verdient duimschroeven, de vergeetput of misschien zelfs de guillotine (voor het laatst gebruikt in 1861), alle binnenin te bezichtigen. Terwijl u, vanop het vroegere neerhof van de graaf, naar het Gravensteen staat te kijken, zou u bijna vergeten dat u zich in de 21ste eeuw bevindt. Maar Gent is een levende stad, die niet alleen zijn historisch erfgoed bewaart, maar ook de blik naar de toekomst richt. Getuige daarvan het spinnenweb, een overblijfsel van een internationale kunsthappening, en net als de burcht zelf gemaakt om de eeuwen te trotseren.

Auteur:

Graffiti spuiten is illegaal en de straffen die ervoor worden uitgedeeld, zijn niet mals. Als je tijdens het spuiten betrapt wordt, riskeer je acht dagen tot 1 jaar cel en een geldboete die varieert tussen € 130 en € 10.000. En toch blijkt dit allesbehalve ontmoedigend te werken. Menige gevel werd in de loop der jaren van een kleuriger kleedje voorzien, de een al keuriger dan de ander. Om het ‘wildspuiten’ binnen de perken te houden, besloot het Gentse stadsbestuur - op voorzet van schepen Rudy Van Quaquebeke - in 1996 een aantal gedoogzones voor graffiti te voorzien. Het Werregarenstraatje is er een van. Meneer Van Quaquebeke had zijn medeschepenen zodanig enthousiast weten te maken voor zijn plannen dat het stadsbestuur niet enkel 2 straten en een aantal urinoirs aan de graffitischrijvers schonk, maar die mensen er ook prompt een paar potten verf gratis en voor niets bijgaf. Uiteraard konden de artiesten daar niets mee aanvangen, want graffiti dient gespoten te worden. Graffiti lijkt je misschien een hedendaagse plaag, maar aan het begin van onze tijdrekening was men al vertrouwd met het fenomeen. Jaja, onze Romeinse voorvaderen hadden de gewoonte om de muren met van alles en nog wat te bekladden. Uiteraard gebruikten ze daar geen verf voor, ze krasten wel lustig hun naam (‘Julius was here‘), hun beroep, commentaren van politieke aard, vloekwoorden of de aanbeveling voor een of andere prostituee in de muren. Het woord ‘graffiti’ is dan ook afgeleid van het Italiaanse ‘graffiari’, wat zoveel wil zeggen als ‘inkrassen’. De schreeuwerige tekeningen die nu ons straatbeeld sieren, stammen echter niet uit de Romeinse tijd. Deze vorm van graffiti is overgewaaid uit het New York van de jaren 1960. De straatbendes aldaar gingen de verveling tegen door met de viltstift in de aanslag de muren van de metro vol te schrijven (zowaar een perfecte manier om je territorium af te bakenen). Al gauw moesten ook de metrostellen zelf eraan geloven. Maar omdat een viltstift nu eenmaal niet indrukwekkend genoeg was, schakelde men over op spuitbussen met verf. Er werd lustig gespoten alsof het niets was. Zoetjesaan begonnen de graffitischrijvers zichzelf als artiesten te profileren. En zoals elke goede artiest betaamt, wilden ze uiteraard hun werk ondertekenen. Maar omdat graffiti nu eenmaal in de criminele, want illegale, sfeer zit, was het nogal hachelijk om je eigen naam onder je kunstwerk te zetten. Daarom koos men voor een soort handtekening die men binnen het jargon een TAG noemt. De eerste die met dit idee op de proppen kwam, was een jonge Griek die zijn werk steevast ondertekende met zijn codenaam TAKI 183. Vandaar het woord ‘taggen’. Mocht je over een week of twee opnieuw door dit straatje lopen, dan zal het er helemaal anders uitzien. Bijna elke dag zijn hier graffitischrijvers aan het werk die duchtig de ene laag verf boven de andere aanbrengen. Voel je het zelf kriebelen? Laat je dan volledig gaan, want hier mag het!

Auteur:

Enkel de 17de eeuwse kapel van de Baudeloabdij werd gespaard van sloopwerken. Er zou dringend werk moeten worden gemaakt van de restauratie al was het maar om Mozart te plezieren. Mozart was nog een klein jongetje toen hij met zijn vader op doorreis was in Gent. Hij speelde op het orgel van deze kapel. Hoewel er nu geen orgel meer is zouden we op zijn minst de kapel van de ondergang kunnen redden. Van 1817 tot 1925 vond de universiteitsbibliotheek er een onderkomen en daarna gebruikte men het gebouw als stadsbibliotheek. Die verhuisde eind jaren '70 en sindsdien werd er geen nieuwe functie toegekend aan de kapel. Ze staat al jaren leeg, terwijl men er toch al een hele tijd aan denkt om de kapel om te vormen tot een cultureel centrum.

Auteur:

Eén van de plaatsen waar gedacht werd het paneel van de Rechtvaardige Rechters te vinden, was het Geraard Duivelsteen. Het vermoeden is dat het paneel in een openbare plaats verborgen is nadat het gestolen werd. Aangezien dit één van de openbare plaatsen was dichtbij het Sint-Baafs, en meer specifiek zeer dicht bij de Veyt-kapel waar toen het Lam Gods zich bevond, werd dit gebouw meermaals doorzocht. De "onbekende sleutel" die men in de woonst van A. Goedertier vond (de hoofdverdachte van de diefstal) paste echter niet op een van de deuren van dit gebouw.

Auteur:

Ooit was de Sint-Baafskathedraal niet meer dan een kleine parochiekerk. Van de oorspronkelijke, in 942 gewijde kapel blijft echter niets meer over. De oudste restanten zijn twee Romaanse beuken in de crypte. Ze dateren uit 1150. Als Keizer Karel in 1540 de vlakbij gelegen Sint-Baafsabdij laat afbreken om er het Spanjaardkasteel op te trekken, vinden de monniken én hun relikwieën (waaronder een bot van de bovenarm van Sint-Bavo) hier in de kerk een onderkomen. Door de oprichting van het bisdom Gent wordt de kerk in 1561 automatisch een kathedraal (kathedra =zetel van de bisschop). Binnenin de kathedraal kunt u tientallen kunstschatten bewonderen. Naast onder meer de overweldigende rococo-preekstoel uit 1745 en een prachtige Rubens vindt u er het belangrijkste werk van de Vlaamse kunstgeschiedenis: De Aanbidding van Het Lam Gods van de Gebroeders Van Eyck.

Auteur:

Vanop deze plaats, tussen het standbeeld van de gebroeder Van Eyck en de Vijtkapel werd tijdens de nacht van de diefstal van De Rechtvaardige Rechters door twee oudere dametjes een lichtschijnsel gezien dat opnieuw verdween. Zij vermoedden geen kwaad en verwittigden de politie niet. Ze waren op weg naar hun woonst aan het Bisdomplein. De Vijtkapel was de plaats waar toen het originele schilderij hing. Nu hangt er een copy. Je kan de Vijt-kapel herkennen aan het witte lam dat op een van de vensters geschilderd is.

Auteur:

Henry Vande Velde werd geboren te Anwerpen op 3 april 1863, is een van de bekendste Belgische architecten. Zijn meest bekende bouwwerken zijn de Boekentoren van de Universiteit van Gent of de gerestaureerde Stedelijke Bibliotheek van Leuven. Van de Velde begon immers als schilder, ondermeer bij de schildersgroep 'Les XX' in Brussel. Maar onder invloed van de Engelse "Arts & Crafts"-beweging keerde hij zich vanaf 1892 naar de toegepaste kunsten. Hij legt zich toe op het creëren van kunstzinnige gebruiksvoorwerpen, 'design' zoals dat nu heet. In 1900 verplaatste hij zijn atelier naar Duitsland, waar hij zich ten volle toelegt op de architectuur. Een belangrijk ontwerp is de academie in Weimar, de voorloper van het Bauhaus. Hij is ook actief als theoreticus van de nieuwe stijl. Hij publiceert zijn ideeën in boeken als "Vom neuen Stil" (1907) en "Les formules de la beauté architectonique moderne" (1916). Als hij na de Eerste Wereldoorlog terugkeert naar België, geeft hij les in Gent en wordt hij directeur van het Hoger Instituut voor Decoratieve Kunsten ("La Cambre") te Brussel. Omdat hij in Duitsland actief was werd hij zowel in DEU tijdens WO I als in België verkeerd bekeken. Tijdens WO II was hij adviseur voor 's lands wederopbouw, waardoor hij na de oorlog als collaborateur bekeken werd. Hij verlaat dan ook definitief België en vertrekt naar Zwitserland, waar hij in 1957 te Oberagen, sterft.

Auteur:

Alhoewel de bomen op het Kouter-plein vrij natuurlijk aandoen is het een staaltje van kunnen van de Gentse Groendienst om deze hier te laten overleven. De onderaardse parking zit vlak onder het oppervlak waardoor de bomen geen diepe bodem hebben om te wortelen. Daarom koos men ook een boomsoort met een oppervlakkig wortelstelsel, en werden de wortels verankerd met kettingen net onder het oppervlak, zodat ze niet bij de eerste storm zullen omwaaien.

Auteur:

De bekende wetenschapper Leo Baekeland liep hier aan de Kouter één van zijn grootste ontgoochelingen op. Toen hij de verkoop van het Velox-patent wilde vieren met een groots banket in het Hotel de la Poste, dat gelegen was naast het huidige Handelsgebouw aan de Kouter, daagden slechts amper zes genodigden op. Dat was de laaste keer dat hij een voet in Gent zette. De reden waarom zo weinig oud-collega's en medestudenten kwamen opdagen is nog steeds onduidelijk. Een vermoeden is dat weinige wetenschappers toen konden appreciëren dat Baekeland zijn wetenschappelijk genie combineerde met een buitengewone neus voor zaken.

Auteur:

Voor de bouw van ‘Le Grand Théâtre’ de latere opera werd stadsarchitect van dienst Louis Roelandt aangesteld. Eveneens moest hij de aanpalende straat aanleggen en er een gerechtsgebouw neerzetten. Het stuk dat hij mocht bebouwen voor de opera was weliswaar lang, maar tegelijkertijd bijzonder smal. Voor de Opera loste Roelandt dit probleem op door een korte, diepere vleugel te bouwen waarin de theaterzaal en haar nevenruimtes werden ondergebracht. Loodrecht daarop bouwde hij een lange vleugel aan de straatkant. Deze vleugel herbergt het onthaal, een auditorium, de scène, de foyer, de redoutezaal en een concertzaal. Hij is aan de straatkant voorzien van een bijna 90 meter lange gevel in natuursteen wat tevens het uithangbord van het gebouw is. Op de gevel staan naast allerlei al dan niet fabelachtige dieren ook de muzen van de toneelkunst en de muziek en de dans afgebeeld. Aan de overzijde van de Opera werd een aangepaste eenheidsbebouwing in neoclassicistische stijl neergezet. Dit heeft ervoor gezorgd dat de Schouwburgstraat een evenwichtig en harmonisch geheel is geworden.

Auteur:

Het STAM of Stadsmuseum Gent is een must om te gaan bekijken tijdens een bezoek aan Gent. Het museum brengt de geschiedenis van de stad Gent op een prachtig interactieve wijze. Het is een onderdeel van de Bijlokeabdij die op zich al een bezoek waard is. Met de Bijlokecollectie als basis en de Bijlokeabdij en het Bijlokeklooster als gebouwen, bouwt STAM een werking als hedendaags erfgoedforum uit. Een van de meest populaire zalen in het museum is deze waar je op een luchtfoto wandelt en alle details van de stad kan zien.

Auteur:

De eerste Floraliën werden in 1809 georganiseerd in de verdwenen herberg Au jardin de Frascati. Deze herberg lag ter hoogte van het kruispunt van de Coupure met de Akkerstraat. Het zaaltje was amper 48 m² groot. De bloemisten konden er een honderdtal zeldzame planten tonen. Er werd een wedstrijd georganiseerd waarbij prijzen en medailles werden uitgereikt aan de bloemisten met de mooiste planten.
De faculteit Bio-Ingenieurswetenschappen – ook gekend als het boerenkot – werd in 1937 gebouwd op de gronden van het beruchte Rasphuis (°1773). In het Rasphuis raspten de gevangenen exotisch hout (uit Brazilië en India). Het vrijgekomen pigment werd gebruikt in de Gentse textielindustrie, die in de 19de eeuw in volle expansie was. De Rasphuisstraat, aan de overkant van de Coupure, is een laatste getuige hiervan.

Auteur:

Fred and Breakfast beschikt over 2 moderne, comfortabele kamers met uitzicht op het kabbelend water van de Coupure. Op wandelafstand van de kuip van Gent is het de ideale uitvalsbasis om de historische en culturele bezienswaardigheden van de stad te ontdekken. Voor de sportievelingen biedt de site van de Watersportbaan een oase aan sport-en ontspanningsmogelijkheden. Ideal uitvalsbasis voor uitstap naar Brugge.

Voor bijkomende informatie klik hier.

Auteur:

In de Belgische stad Gent werden op een terrein langs de Offerlaan tijdens de Eerste Wereldoorlog 52 burgers doodgeschoten.
Er staat een monument aan dit oord der gefusilleerden, aan de ingang van het vroegere schietterrein waar de executies plaatsvonden. Op het monument is volgende tekst te lezen: "Terechtstellingsplaats der voor den kop geschotenen 1914-1918". Op het terrein staan 52 meidoorns geplant met daarvoor plaatjes met de namen van de geëxecuteerden. Het terrein is nu niet toegankelijk.

Auteur:

In het station was Karel van de Woestijne ooit twee uur lang in juli 1916 de "gevangene" van de Duitsers. Hoewel hij daarvoor toestemming had verkregen, mocht hij de Etappestad Gent niet binnen en moest er twee uur wachten op de volgende trein: "Ik kocht sigaren. Ik proefde al de merken die daar te krijgen waren. Intusschen bestudeerde ik het station: ik heb het tot hiertoe verfoeid; nu vond ik het buitengemeen-oordeelkundig gebouwd, want gevangenschap stemt mild bij het beoordeelen van architectuur. (...) Ik waagde mij tot bij de wachtzaal. Binnen in die wachtzaal was eene monumenteele toonbank te zien in neo-Gothischen stijl, voorzien van blinkende bierpompen."

Auteur:

Het Gentse stadsmuseum STAM vertelt je het verhaal van Gent via een chronologisch parcours van objecten en multimedia. Je wordt altijd doorverwezen naar de stad zelf, want uiteindelijk is dat het topstuk van het museum. Daarnaast zijn er ook tijdelijke tentoonstellingen: die maken het begrip ‘stedelijkheid’ bevattelijk en tonen op telkens weer een andere manier wat een stad tot stad maakt. Het museum is ondergebracht in de 14de-eeuwse Bijloke-abdij - de gebouwen op zichzelf zijn al een bezoekje waard. In het STAMcafé kan je op adem komen en een hapje eten of iets drinken.

Auteur: